رأی دادگاه بدوی

درخصوص دادخواست تقدیمی از طرف آقای م.ب. فرزند ع. به طرفیت خانم ف.ر. فرزند م. با وکالت خانم پ.ع. به خواسته تقاضای صدور حکم بر الزام به تمکین؛ با این توضیح که خواهان اذعان نموده خوانده حاضر به تمکین نمی باشد خوانده در مقابل اعلام نموده که ایشان مرا به شدت مورد ضرب وجرح قرار داده و از منزل بیرون نموده است و در دادسرا دارای پرونده کیفری می باشیم زوج اعلام نموده من ایشان را نزده ام که نهایتاً طی استعلامی که از شعبه 1146دادگاه جزایی به عمل آمده مؤید محکومیت زوج به پرداخت دیه از جهت ضرب وجرح عمدی می باشد و با عنایت به اینکه آرای صادره در دادگاه جزایی در دادگاه حقوقی از اعتبار امر مختومه برخوردار بوده لهذا دادگاه با توجه به مطالب معنونه فوق که مبین مظنه خطر برای زوجه می باشد لهذا دادگاه دعوی خواهان را وارد تشخیص نداده و مستنداً به ماده 1115قانون مدنی حکم به رد دعوی خواهان صادر و اعلام می نماید. رأی صادره حضوری و ظرف مدت بیست روز از تاریخ ابلاغ قابل اعتراض در دادگاه محترم تجدید نظر استان تهران می باشد.
رئیس شعبه 239 دادگاه عمومی حقوقی تهران ـ حاتمی

رأی دادگاه تجدیدنظر استان

تجدید نظر خواهی آقای م.ب. به طرفیت همسرش خانم ف.ر. با وکالت خانم پ.ع. نسبت به دادنامه شماره 562 مورخ 17/4/92 صادره از شعبه 239 دادگاه عمومی تهران که به موجب آن با احراز مظنه خوف ضرر برای زوجه با استناد به ماده 1115 قانون مدنی حکم به رد دعوی زوج به خواسته تمکین صادرشده وارد و موجه است و رأی دادگاه مطابق قانون و دلایل موجود در پرونده صادر نگردیده است. زیرا از مندرجات پرونده و مجموع تحقیقاتی که صورت گرفته است مظنه خوف ضرر جانی یا شرافتی و یا مالی برای زوجه در صورت بازگشت به منزل مشترک قابل احراز نیست چون دلیلی بر ایراد ضرب وجرح و صدمه عمدی بدنی مکرر وجود ندارد و محکومیت زوج به اتهام ایراد ضرب وجرح عمدی به شرح دادنامه شماره 35 مورخ 2/2/92 شعبه 1146 دادگاه عمومی نیز دلیلی بر تکرار این امر و مظنه خوف ضرر در صورت بازگشت زوجه به منزل نمی باشد از طرفی استفاده زوجه از مزایای ماده 1115 قانون مدنی یک امر موقتی است و زوجه نمی تواند با این بهانه که مورد ضرب وجرح قرارگرفته برای همیشه از این ماده قانونی استفاده نموده و از تمکین خودداری کند به ویژه اینکه اولاً : زوجه مدعی شده، که زوج او را از منزل بیرون کرده است مفهوم این جمله این است که اگر زوج او را از منزل بیرون نکرده بود وی قصد ادامه زندگی مشترک را داشت و خوف ضرر در میان نبوده. ثانیاً : در دادنامه استنادی زوج از اتهام ترک انفاق زوجه به لحاظ نشوز وی تبرئه شده است درصورتی که اگر مظنه خوف ضرر وجود داشت در آن صورت عذر زوجه موجه بود و ناشزه محسوب نمی گردید علی ای حال هیچ دلیلی وجود ندارد که در صورت بازگشت زوجه به منزل مشترک باز هم مورد ضرب وجرح زوج قرار گیرد و خوف ضرر وجود داشته باشد. بنابراین با استناد به ماده 358 قانون آیین دادرسی مدنی دادنامه تجدید نظرخواسته نقض می شود و با استناد به مواد 1102 تا 1105 و 1114 قانون مدنی حکم بر الزام زوجه به بازگشت به منزل مشترک و تمکین از زوج صادر می گردد النهایه اثر این حکم نسبت به آتیه و بعد از اجرا است و دلیل بر نشوز زوجه درگذشته نمی باشد. این رأی قطعی است.
رئیس شعبه 30 دادگاه تجدید نظر استان تهران ـ مستشار دادگاه
بیگدلی ـ ارژنگی