در خصوص دادخواست خانم ز.ز. فرزند ل. با وکالت آقای ع.خ. به طرفیت آقای ع.م. به خواسته مطالبه اجرت المثل ، به این توضیح که خواهان اعلام نموده است، به موجب سند نکاحیه که تصویر مصدق آن پیوست دادخواست می باشد، همسر دائمی و شرعی خوانده می باشم و در منزل ایشان کارهایی که انجام داده ام به دستور زوج بوده. اگر همسرم قسم بخورد حرفش را قبول دارم. دادگاه با عنایت به جامع و محتویات پرونده از جمله اظهارات صریح خواهان مبنی بر اینکه نسبت به انجام امور منزل دستور نبوده، بلکه با عشق و علاقه به زندگی زناشویی بوده، صرف نظر از اینکه زوج بابت حقوق زوجه سه دانگ منزل به نام زوجه انتقال داده، لذا از شمول ماده 336 قانون مدنی و تبصره الحاقی آن خارج و با استناد به مواد 197، 334 و 330 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی دادگاه های عمومی و انقلاب حکم به بی حقی خواهان صادر و اعلام می نماید. رأی صادره حضوری و ظرف بیست از تاریخ ابلاغ، قابل تجدیدنظرخواهی در محاکم محترم تجدیدنظر استان تهران می باشد.

رئیس شعبه 236 دادگاه عمومی خانواده تهران ـ جاویدی

در خصوص تجدیدنظرخواهی خانم ز.ز. با وکالت آقای ع.خ. نسبت به دادنامه شماره 2359-24/12/90 که بر رد درخواست مطالبه اجرت المثل سنوات زندگی مشترک اشعار دارد، به نظر وارد است. زیرا اولاً: تقدیم دادخواست مطالبه اجرت المثل بطور ضمنی بیانگر عدم قصد تبرعی بودن کارهای انجام گرفته توسط زوجه که جزء وظایف شرعی و قانونی وی نیز نبوده، می باشد و کارهای انجام گرفته مستحق دریافت اجرت المثل می باشد. انجام امور خانه داری الزاماً در تمام موارد بر اساس توافقات زندگی مشترک انجام نمی پذیرد و بسیار مواردی است که زوجه علاقه ای به انجام آن ندارد، لیکن بر اساس امر همسر خود اقدام می نماید. لذا به نظر می رسد زوجه استحقاق دریافت اجرت المثل را دارد و از آنجا که کارشناس منتخب دادگاه میزان اجرت المثل را مبلغ سیزده میلیون و ششصد هزار تومان تعیین و نظریه کارشناس منتخب دادگاه با اوضاع و احوال حاکم بر قضیه مغایرتی ندارد، لذا این مبلغ را به عنوان اجرت المثل سنوات زندگی مشترک تعیین و با نقض دادنامه بدوی، زوج را مکلف به پرداخت آن در حق زوجه می نماید.

 این رأی قطعی است.

رئیس شعبه 47 دادگاه تجدیدنظر استان تهران ـ مستشار دادگاه

معنوی ـ مدنی