رأی وحدت رویه شماره ۲۴۶۷ مورخ ۲۸/۱۱/۱۳۳۵

رأی وحدت رویه شماره ۲۴۶۷ مورخ ۲۸/۱۱/۱۳۳۵

رأی وحدت رویه واخواهی قیم از تصمیم غیابی دادگاه راجع به عزل خود

 

اختلافی بین دادگاه شهرستان و دادگاه استان مرکز راجع به اعتراض به تصمیم دادگاه شهرستان در مورد عزل قیم حاصل شده به این تفصیل:

دادگاه شهرستان تهران قیمه صغاری را برحسب درخواست اداره سرپرستی و در غیاب او از قیمومت عزل کرده است قیمه به این تصمیم اعتراض نموده و رییس کل دادگاه های شهرستان تهران که بدوا هم به موضوع رسیدگی کرده دستور داده: (با توجه به ماده ۹۹ قانون امور حسبی پرونده به دادگاه استان ارسال شود زیرا شکایت معترضه پژوهشی محسوب می شود.)

شعبه ۲ دادگاه استان شکایت فوق را پژوهشی ندانسته و دادنامه را غیابی و قابل اعتراض تلقی نموده و پرونده را برای رسیدگی به دادگاه شهرستان اعاده داده است.

مراتب را رئیس کل دادگاه های شهرستان با قید اینکه به نظر مشارالیه (تصمیمات دادگاه شهرستان به موجب ماده ۶۵ و ۹۹ قانون امور حسبی قابل اعتراض نیست و مطلقا قابل پژوهش است و فقط طبق ماده ۴۴ قانون مذکور از ناحیه اشخاص ثالث قابل اعتراض می باشد)

به دادستان کل اعلام نموده تا طبق ماده ۴۳ قانون امور حسبی موضوع در هیئت عمومی دیوان عالی کشور طرح گردد.

برحسب درخواست دادستان کل هیئت عمومی دیوان عالی کشور به موضوع رسیدگی کرده به شرح ذیل اتخاذ تصمیم نموده اند:

رأی وحدت رویه هیئت عمومی دیوان عالی کشور

چون به موجب ماده (۹۹) قانون امور حسبی قیم می‌تواند از تصمیم دادگاه راجع به عزل خود پژوهش بخواهد بنابراین اگر تصمیم در غیاب او به عمل آمده باشد حق واخواهی نخواهد داشت.