رأی وحدت رویه شماره۶۲۵۰ مورخ ۲۷/۱۲/۱۳۴۲
رأی وحدت رویه ذز مورد احراز سوء نیت با ابلاغ اظهارنامه
شعب دوم و نهم دیوان عالی کشور در مورد ابلاغ اظهار نامه چک بی محل آراء مختلفی صادر کرده اند: شعبه دوم ابلاغ واقعی اظهار نامه را برای احراز سوء نیت صادر کننده چک لازم دانسته و به این جهت رأی فرجامخواسته مبنی بر محکومیت صادر کننده چک را به لحاظ اینکه اظهارنامه به او ابلاغ واقعی نشده نقض و رسیدگی مجدد را به شعبه دیگر دادگاه استان ارجاع کرده است ولی شعبه نهم ابلاغ قانونی اظهارنامه را نیز برای احراز سوء نیت صادر کننده چک کافی دانسته و رأی محکومیت صادرکننده چک را در موردی که اظهارنامه ابلاغ قانونی شده ابرام نموده است.
موضوع در هیأت عمومی دیوان عالی کشور طرح گردیده و اکثریت چنین رأی داده اند:
رأی وحدت رویه هیئت عمومی دیوان عالی کشور
چون طبق بند ب ماده ۲۳۸ مکرر قانون مجازات، موقعی کیفر صادرکننده چک بلامحل تشدید می گردد که درصدور چنین چکی سوء نیت داشته باشد و یکی از طریق احراز سوء نیت ابلاغ اظهارنامه به او است و اصولاً تا اظهارنامه به شخص متهم ابلاغ واقعی نگردد نمی‌توان یقین حاصل کرد به اینکه با علم و اطلاع از صدور اظهارنامه از پرداخت مبلغ چک خودداری کرده است، بنابراین ابلاغ اظهارنامه دراین مورد ابلاغ واقعی است نه قانونی مگر اینکه دادگاه از طرق دیگری از قبیل اقرار متهم یا دلائل دیگر احراز نماید که متهم از مفاد یا صدور اظهارنامه مطلع شده است معهذا در موقع مقرر از پرداخت وجه چک امتناع نموده است. این رأی طبق قانون وحدت رویه قضائی مصوّب تیرماه ۱۳۲۸ در مورد مشابه لازم الاتباع است.