عنوان: نحوه احراز قصد عدم تبرع زوجه در مطالبه اجرت‌المثل ایام زوجیت

پیام: اصل بر عدم تبرع بوده و از طرفی نیت از امور باطنی و قلبی است و مربوط به فاعل و کننده کار است و قول فاعل در تبرع یا عدم آن مسموع و پذیرفته است لذا صرف قول زوجه بر قصد عدم تبرع در دعوی مطالبه اجرت المثل ایام زندگی مشترک کفایت می کند.

مستندات: ماده ۲۶۵ و تبصره ماده ۳۳۶ قانون مدنی

شماره دادنامه قطعی :
۹۲۰۹۹۷۰۲۲۴۵۰۱۹۳۰
تاریخ دادنامه قطعی :
۱۳۹۲/۱۱/۲۰
گروه رأی:
حقوقی

رأی دادگاه بدوی

دادخواست خانم ص.ع. فرزند الف. با وکالت آقای ع.س. به طرفیت شوهرش آقای م.س. دایر به مطالبه اجرت المثل ایام زوجیت به نظر دادگاه دعوی خواهان قابل اجابت نیست زیرا برابر مدلول تبصره الحاقی به ماده ۳۳۶ قانون مدنی ازجمله شرایط مطالبه اجرت المثل این است که زوجه به قصد دریافت دستمزد امور خانه را انجام دهد درحالی که مطابق عرف حاکم بر خانواده های ایرانی اساساً زن تبرعاً امور خانه داری را انجام می دهد و هیچ گاه قصد او دریافت دستمزد نبوده وگرنه در طول زندگی مشترک آن را مطالبه می نمود و زوجه دلیلی بر اثبات خلاف آن ارائه ننموده است و دعوی مذکور از شمول تبصره ۶ ماده واحده قانون اصلاح مقررات مربوط به طلاق نیز خارج است زیرا مصداق تبصره مذکور منحصراً موردی است که زوج بدون دلیل منطقی بخواهد زوجه را طلاق دهد بنا به مراتب دعوی خواهان غیرثابت تشخیص و مستنداً به ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی و مفهوم مخالف تبصره الحاقی به ماده ۳۳۶ قانون مدنی حکم به ردّ دعوی خواهان صادر و اعلام می شود رأی صادره حضوری و ظرف ۲۰ روز قابل تجدید نظرخواهی در مرجع محترم تجدیدنظر استان تهران است.
رئیس شعبه ۲۷۷ دادگاه عمومی خانواده تهران ـ احمدی نژاد

رأی دادگاه تجدیدنظر استان

در مورد تجدیدنظرخواهی خانم ص.ع. با وکالت آقای ع.س. به طرفیت آقای م.س. با وکالت خانم م.غ. از دادنامه۰۱۵۱۱ مورخه ۲۴/۹/۹۲ شعبه محترم ۲۷۷ دادگاه خانواده تهران که به موجب آن در خصوص دعوی مطروحه مشارٌالیها به طرفیت نامبرده به خواسته مطالبه اجرت المثل سنوات زندگی مشترک حکم بر ردّ خواسته تصدیر گردیده دادگاه تجدیدنظرخواهی را وارد می داند زیرا به موجب تبصره الحاقی به ماده ۳۳۶ قانون مدنی مصوب ۱۳۸۵ چنانچه زوجه کارهایی که شرعاً به عهده وی نبوده (مانند کار در منزل نظافت و آشپزی و . . . ) و عرفاً برای آن کار اجرت المثل باشد با خواسته زوج و به قصد عدم تبرع باشد مستحق اجرت المثل خواهد بود در مانحن فیه زوجه مدعی عدم تبرع شده و اصل هم به موجب سیاق و مفاد ماده ۲۶۵ قانون مدنی بر عدم تبرع بوده و از طرفی نیت از امور باطنی و قلبی است و مربوط به فاعل و کننده کار است و قول فاعل در تبرع یا عدم آن مسموع و پذیرفته می باشد و نیز مفاد از دستور زوج که در تبصره الحاقی آمده یعنی اینکه زوج انجام کاری از امور منزل را از همسرش بخواهد که بداهتاً هر دو امر در طول زندگی مشترک محقق شده بنابراین زوجه مستحق اجرت المثل بوده و محکمه می بایست در اجرای تبصره الحاقی یادشده با ارجاع امر به کارشناس برای وی اجرت المثل منظور می نمود به همین جهت دادگاه با وارد دانستن اعتراض معترض در اجرای صدور ماده ۳۵۸ قانون آیین دادرسی در امور مدنی دادنامه معترض ٌعنه را نقض و حکم بر محکومیت زوج به پرداخت اجرت المثل همسرش به مبلغ ۰۰۰/۰۰۰/۳۸۰ ریال برحسب نظریه کارشناسی صادر و اعلام می دارد. رأی دادگاه به موجب ماده ۳۶۵ همین قانون قطعی است.
مستشاران دادگاه شعبه ۴۵ تجدیدنظر استان تهران
نحوی ـ غفاری