تکلیف مهریه در طلاق پیش از نزدیکی در شرایطی که مرد قادر به برقراری رابطه زناشویی نیست

تکلیف مهریه در طلاق پیش از نزدیکی، در شرایطی که مرد قادر به برقراری رابطه زناشویی نیست

میدونیم که اگر نکاح به نحو صحیح واقع بشه و مهریه هم تعیین شده باشه و پیش از وقوع نزدیکی، زوجین از هم طلاق بگیرن، تنها نصف مهر به زن تعلق میگیره (ماده 1092 ق.م.)

همینطور میدونیم که اگر نکاح صحیح واقع بشه و بعد از نکاح و پیش از نزدیکی زن متوجه بشه که مرد مبتلی به عنن هست (یعنی توان برقراری رابطه جنسی نداره) و از این جهت نکاح فسخ بشه زن مستحق نصف مهریه هست

این رو هم میدونیم که فسخ نکاح و طلاق دو مقوله کاملا متفاوت هستند و احکام متفاوتی بر اون ها بار هست.

مهمترین تفاوتشون اینه که طلاق حق زوج محسوب میشه و نیاز به دلیل نداره ولی فسخ نکاح مثل فسخ هر عقد دیگری نیاز به دلیلی داره که نشون بده این چیزی نبوده که طرفین از انعقاد عقد به دنبالش بودن

حالا مشکل کجاست؟

مشکل اینجاست که قانونگذار تکلیف مهریه رو زمانی که علت فسخ نکاح ناتوانی جنسی مرد هست مشخص کرده اما تکلیف مهریه در طلاق پیش از نزدیکی وقتی که مرد اساساً قادر به انجام عمل زناشویی نیست رو مشخص نکرده

به زبان ساده تر قانونگذار در فسخ نکاح به جهت عنن مرد برای اینکه حقی از زن ضایع نشده مرد رو موظف به پرداخت نیمی از مهر دونسته. در حالی که در سایر موارد فسخ پیش از نزدیکی پرداخت مهر منتفیه

در مورد طلاق قضیه فرق میکنه: به محض ازدواج زن مالک کل مهر میشه. اما برای اینکه حقی از مرد ضایع نشه قانونگذار مقرر کرده اگر مرد پیش از نزدیکی زن رو طلاق بده به جای کل مهریه فقط نصفش رو پرداخت کنه

این حکم مربوط به حالتیه که مرد توان برقراری رابطه جنسی رو داشته و به اصطلاح «عنین» نبوده. اما اگر مردی به جهت بیماری یا کهولت سن با علم به اینکه اصلا قادر به برقراری رابطه ی جنسی نیست اقدام به ازدواج میکنه و هنگام طلاق با استناد به اینکه نزدیکی صورت نگرفته مدعی میشه که فقط نصف مهریه رو باید پرداخت کنه، رویه ی قضایی در بسیاری از موارد حکم به پرداخت نصف مهریه رو ناعادلانه میدونه و با اینکه مستند قانونی محکمی وجود نداره و ظاهراً مورد باید مشمول همون ماده 1092 قلمداد بشه، مرد رو به پرداخت مهریه کامل محکوم میکنه