رأی وحدت رویه شماره 800 مورخ 11/4/1336
رأی وحدت رویه فرجامخواهی از تصمیم دادگاه راجع به حجر
شعبه چهارم دیوان عالی کشور حکم حجر را قابل رسیدگی فرجامی دانسته و به فرجام خواهی اشخاص ذینفع از رأی دادگاه استان که حکم حجر صادر شده از دادگاه شهرستان تهران را استوار ولی تاریخ دیگری را برأی ابتدای حجر تعیین نموده رسیدگی و رأی فرجام خواسته را در قسمت تعیین تاریخ حجر نقض و رسیدگی مجدد را به شعبه دیگر دادگاه استان محول کرده است ولی شعبه هشتم دیوان عالی کشور حکم حجر و شعبه اول دیوان عالی کشور حکم رفع حجر را فرجام پذیر ندانسته و دادخواست فرجامی را رد کرده اند.
رأی وحدت رویه هیئت عمومی دیوان عالی کشور
چون به موجب ماده (27) قانون امور حسبی تصمیم دادگاه وقتی قابل فرجام است که در قانون تصریح شده باشد و در مورد تصمیم دادگاه راجع به حجر در قانون تصریح به حق فرجام نشده است و مستنبط از ماده (44) قانون مزبور هم که حق فرجام در آن تصریح گردیده ناظر به موردی است که شخص ثالث بر تصمیم دادگاه اعتراض کرده باشد بنابراین احکام مربوط به حجر برای اشخاص ذی‌نفعی که طبق ماده (15) قانون مذکور در جریان رسیدگی دخالت داشته و عنوان شخص ثالث نداشته‌اند قابل فرجام نمی‌باشد.